به نام خدایی که هست
بیش از ۱۰۰۰ نفر از ایتام خرمشهر میهمان تهرانی ها شدند
خبری در کانال های تلگرامی دست به دست می شود بیش از ۱۰۰۰ نفر از ایتام خرمشهر میهمان تهرانی ها شدند! به راحتی می توان حدس زد که این طرح وابسته به کدام نهادها می باشد. یک پیگیری کوچک نشان می دهد که درست حدس زده ای.
اما در این مجال قصد پرداختن به این مهم را ندارم که بیش از یک سال است، تبدیل به چالشی بدون پاسخ شده است در فعالیت های جهادی!
یک حسرت
می خواهم از یک حسرت سخن بگویم..
فروردین ماه سال ۱۳۹۰ کاروانی شامل ۷۰ دانش آموز دختر خرمشهری به همت گروه جهادی سفیران و کمک خیرین عازم مشهد شد. در این سفر زیارتی، فرهنگی، تفریحی و آموزشی که با حضور مربیان جهادی برگزار شد، مهمترین طرح درس سفر این بود که باید ببینیم ریشه نیازهایمان چیست؟ اگر صرفا دلمان خواست کاری را بکنیم دلمان را تربیت کنیم.
در سفر عشق موج می زد و رفاه زدگی دیده نمی شد. تهیه غذا به کمک مربیان و دانش آموزان صورت می گرفت. یکی از مربیان تذکر داد که خیری هست که نیازمندان را با بهترین امکانات به سفر مشهد می برد، به ایشان گفتم عزیزم ما خودمان هم همینطور که الان آمده ایم مشهد می آییم. چرا باید برای دانش آموزانی که به قدری در تنگنا هستند که بیشترشان بار اول است از خرمشهر خارج می شوند و بار اول است به زیارت امام رضا علیه السلام می آیند، شرایطی غیر طبیعی فراهم شود که فکر کنند تمام مردم با بهترین غذا و امکانات به سفر می روند اما ایشان نمی توانند.
آش همان آش است و کاسه همان کاسه
در خبرها آمد که «در این برنامه میهمانان پایتخت علاوه بر استفاده از امکانات فرهنگی و ورزشی اردوگاه شهید قاسم میرحسینی واقع در پارک چیتگر از مراکز گردشگری و زیارتی مانند حرم شاه عبدالعظیم حسنی(ع)، مرقد امام خمینی(ره)، باغ موزه دفاع مقدس، برج میلاد و باغ پرندگان دیدن کردند.»
اما من بعد از ۸ سال ارتباط با مردم شریف خرمشهر می دانم که از فردای بازگشت به خرمشهر برای این میهمانان تهران آش همان آش است و کاسه همان کاسه. هوای داغ، امکانات رفاهی کم و خرمشهری که آنطور که شایسته بود بعد از جنگ آباد نشد! چرایش را خدا می داند!
حالا هر روز حسرت باغ پرندگان و برج میلاد و پارک چیتگر تهرانی ها را در کنج دلشان خواهند داشت. غافل از اینکه در تهران هم درصد قابل توجهی از این امکانات بهره مند نیستند.
کدام تفکر؟!
کدام تفکر جهادی تکلیف می کند که از شهری که هزاران مشکل زیرساختی دارد ۱۰۰۰ نفر را به تهران ببرید. به آنها نشان دهید که در تهران چه امکاناتی وجود دارد که نتیجه اش اگر مهاجرت نباشد حسرت خواهد بود.
از تمام این خدمات رفاهی جهادی با تاکیدی که بر حمایت اشخاص خاصی می شود بیش از هر چیز دیگر به ذهنم می رسد حسرت بکار و رای درو کن! و مهمتر اینکه شاید رای درو نکند اما بی شک مهاجرت درو خواهد کرد.
حتم دارم که خدا بزرگتر است!
مسئول گروه جهادی سفیران
Share it